Rozdział XI

Rozdział XI

"Odważny krok"

22 grudzień 2004

        Spojrzał na nią z delikatną konsternacją. Wziął w dłonie nieduże pudełeczko. Uśmiechała się do niego. Na pewno widziała go już…, ale czy to oznacza zgodę?

                -Hermiono… to nie tak miało wyjść…- wymamrotał patrząc jej w oczy- Dzisiejszy wieczór miał być wyjątkowy. Dla Ciebie. Dla Mnie. Dla Nas…

                -I będzie taki- powiedziała wtrącając się szybko w jego wywód. Przysunęła się do niego delikatnie i pocałowała go czule- Kocham Cię…

                -A ja ciebie… Wyjdziesz za mnie?- Zapytał a jej twarz rozpromieniała ogromną radością.

                Nie odpowiedziała tylko pokiwała głową- Draco… ale czy jesteś pewien, że to powinnam być ja…? -Zapytała dość cicho, gdy ten wsuwał na jej palec pierścionek z umieszczonym po środku brylantem wielkości jej największego paznokcia u dłoni.

                -Hermiono. Jesteś jedyną kobietą, którą kiedykolwiek kochałem. I tak. To na pewno jesteś ty- powiedział i oboje zamilkli w czułym pełnym uczucia pocałunku.

***

31 grudzień 2004

                Od tego nieszczęśliwego i zarazem najszczęśliwszego dnia w ich życiu minął ponad tydzień. Święta przezyli wspólnie rezygnując z hucznych zabaw. Nikt nie wiedział, gdzie są, co robią. Zaszyli się w jej mieszkaniu nie wpuszczając nikogo. Byli tylko oni. We dwoje. Cieszyli się swoją obecnością i bliskością.

                Cały czas pytała go czy pamięta, kto rzucił na niego klątwę. Zawsze odpowiadał to samo: Tak, ale nie przejmuj się tym słonko. Sam się tym zajmę. Jej błagania czy prośby na nic się zdały. Był nieugięty.

                Nie zdecydowała się jednak mu odpuścić. Wiedziała, ze będzie musiała mieć go na oku.

***

                -Co robimy?- Zamruczał całując delikatnie miejsce pod jej piersią, gdy ta bawiła się zadowolona jego włosami.

                Zwisał delikatnie nad nią opierając się wygodnie na łokciu.

                -Mmm?- Zamruczała nie przestając głaskać go po głowie. Wciąż miała zamknięte oczy dochodząc jeszcze do siebie po ich miłosnych igraszkach.

                Uśmiechnął się szeroko obdarowując jej szyje czułymi pocałunkami. Ta zamruczała głośniej otwierając powoli oczy.

                -Chcesz gdzieś iść?- Zapytała cicho patrząc na niego. Położyła delikatnie dłonie na jego torsie.

                -W domu moich rodziców jest organizowany bal… Moja matka bardzo chce cię poznać…- mruczy przy jej uchu.

                Spojrzała szybko na niego. Była przerażona samym faktem spotkania jego rodziców a co dopiero ich reakcją, gdy się dowiedzą o ich zaręczynach. Hermiona zaczęła kręcić nosem niezadowolona próbując się wymigać.

                -Czy ja wiem…? Może to jednak nie najlepszy pomysł… Nie lepiej nie… Może w jakiś weekend się z nimi zobaczymy…, Ale nie dzisiaj… Dzisiaj chce być tylko z tobą. To ostatni dzień sam na sam…- Szepnęła uśmiechając się delikatnie.

                Podziałało. Z kieliszkami napełnionymi szampanem stali o 12 przy oknie podziwiając fajerwerki puszczane przez mugoli owinięci jedynie ciepłym kocem.

***

5 styczeń 2005

                -Gadaj nędzna pokrako, dlaczego to zrobiłeś?- Warknął wściekle przyciskając różdżkę do gardła Cormaca McLaggena.

                Stali w ciemnym pomieszczeniu Departamentu Tajemnic. Twarz Cormaca była blada a po jego szyi spływały krople potu, które pojawiały się spowodowane ogromnym przerażeniem chłopaka.

                -Malfoy przysięgam, że to nie ja…- Mamrotał przerażony patrząc na niego.

                -Jak nie ty skoro cie widziałem idioto!!!- Wrzasnął Draco coraz bardziej wściekły. Czuł jak gotuje się cały w środku. Co ten kretyn sobie wyobrażał? Przecież nie miał urojeń. Widział dokładnie i słyszał, kto dawał mu polecenie, co ma zrobić…

                I wtedy go olśniło. To nie jego głos słyszał. Może i wyglądał, jak Cormac… Ale na pewno to nie był on…

***

                Wyszła ze swojego gabinetu chcąc zamówić coś dla siebie i Dracona w bufecie u Ruth. Cieszyła się, że mogli zobaczyć się podczas przerwy obiadowej nawet w pracy. Poczuła jak wpadła na kogoś.

                -Ja przepraszam bardzo…- Wymamrotała i odsunęła się szybko widząc przed sobą nie, kogo innego jak Ronalda Wesleya- A raczej nie przepraszam…- Wymamrotała omijając go i idąc dalej.

                Nagle jednak poczuła jego rękę na swojej, która ją zatrzymała.

                -Hermiono zaczekaj… Ja przepraszam… Zachowałem się jak ostatni…

                -Dupek? Kretyn? Idiota? Palant? Chcesz więcej przymiotników?- Zapytała zła Hermiona.

                Ron wydawał się być skruszony, bo westchnął ciężko i spuścił wzrok. Odsunął swoją rękę podchodząc do niej bliżej. Ponownie na nią spojrzał.

                - Ja rozwodzę się z Lavender…- Westchnął ciężko- Słyszałem, że u ciebie i Malfoya też nie jest za ciekawie…- Powiedział patrząc na nią.

                Nie układa nam się? Nigdy nie byłam bardziej szczęśliwa… Skąd on wiedział, że może nam się nie układać? Czy to on był wszystkiemu winien?

                -Czy wszyscy już o tym wiedzą?- Zapytała udając smutną.

                -Podobno cię zostawił i uciekł? Nikt go nie widział od jakiegoś czasu… Nie był nawet na balu u swoich rodziców organizowany z okazji sylwestra- Mówił Ron patrząc na nią zmartwiony, gdy ta udawała strasznie nieszczęśliwą- Mówiłem ci, ze cie skrzywdzi… dla niego będziesz tylko szlamą…

                Wypowiedział te ostatnie słowa i nagle zniknął z przed niej, bo został przyciśnięty do ściany przez Dracona.