Rozdział V

Rozdział V

"Szczęśliwe dni"

10 listopad 2004

                Odstawiła wazon na spora komodę przy ścianie. Wciąż uśmiechneła się do siebie. Nie mogła uwierzyć, że przysłał jej kwiaty.

                Przez resztę dnia próbowała skupić się na pracy, co niestety marnie jej wychodziło, gdy tylko spojrzała na białe róże. W końcu o 13 zerwała się jak nigdy i poszła do Ruth zjeść coś i oderwać się trochę od i tak nieidącej jej roboty.

                Usiadła jak zwykle przy barze.

                -Hermiono…- powiedziała zszokowana Ruth patrząc na nią- Wyglądasz przepięknie. I ten uśmiech.

                -Oh Ruth… tak się nareszcie czuje- odpwowiedział zabierając się od razu do jedzenia naleśników.

                -Cały czas jesteś piękna

                Tych słów nie wypowiedziała kobieta. Usłyszała je za sobą i od razu się odwróciła. Draco uśmiechał się do niej szczerze i poklepał miejsce obok siebie na kanapie przy stoliku. Zadowolona wzięła swój talerz w dłonie i podeszła do niego.

                -Skąd możesz wiedzieć? Nigdy nie widziałeś mnie od razu po przebudzeniu- zachichotała wesoło a w jego oczach dostrzegła dziwny błysk.

***

                Patrzył wciąż na nią. W duchu nie marzył o niczym innym by móc budzić się koło jej boku każdego poranka.

                -Dobre te naleśniki?- Zapytał po chwili patrząc na jej talerz.

                -Najlepsze. Ruth gotuje przepysznie. Jest najlepszą kucharką pod słońcem- powiedziała to zerkając na kobietę i uśmiechnęła się do niej ciepło- Spróbuj- powiedziała podsuwając widelec pod jego usta.

                Chciała go karmić? Podobał mu się ten pomysł i od razu wziął w usta słodki smakołyk. Mmm musiał przyznać, że były przepyszne i lepszych w swoim życiu nie jadł.

                -Cudowne…- zamruczał patrząc jej w oczy.

                Zarumieniła się i szybko odwróciła wzrok a on szczęśliwy spojrzał za ogromne okno bufetu. Niedaleko wejścia stał Wesley, który z wściekłością patrzył na niego. Uśmiechnął się szeroko obejmując ja delikatnie ramieniem a ona podała mu kolejny kawałek naleśnika.

                Kipiał cały ze złości. Widać było, że miał ogromną ochotę go udusić, ale powstrzymywała go zbyt duża ilość ludzi w Ministerstwie. Nie przejmował się nim jednak i wrócił do rozmowy z nią.

                -Jadam tu codziennie… kiepska ze mnie kucharka a Ruth wciąż dba żebym jadła- uśmiecha się zawstydzona.

                - Ja będąc w Paryżu nauczyłem się gotować, bo nie miał, kto za mnie tego zrobić- powiedział przegarniając jej włosy z policzka.

                -W domu żyje na kawie albo kanapkach- zachichotała sama z siebie.

                - Chętnie nauczę cie gotować… może być zabawnie- zaśmiał się głośno.

                Zmierzyła go wzrokiem- Nie pogrywaj sobie ze mną Malfoy- powiedziała i po chwili zawtórowała mu swoim śmiechem.

                - To, co w sobotę u ciebie?

                Spojrzał na niego i zaczęła widocznie się zastanawiać. Bał się, że odmówi i przestraszy się go. Przyglądał się jej próbując wyłapać z niej coś szybko.

                Nagle nieśmiało pokiwała swoją głową- W sobotę u mnie- powtórzyła odkładając swój pusty już talerzyk.

                Nie mógł oprzeć się wrażeniu, że to będzie wspaniały wieczór.

                - O 17? Pasuje ci zapytał a ona po raz kolejny pokiwała głową.

                - No to jesteśmy umówieni…- powiedział szczerząc się jak głupi. Naprawdę zaczął wierzyć, że wszystko między nimi się ułoży.

***

                Nie mogła uwierzyć w to, co właśnie powiedziała. Właśnie zgodziła się… na randkę z Malfoyem. Na Merlina. Ona już naprawdę zwariowała. A może i nie? Draco był przecież bardzo miły i ten jego wzrok. Gdy zadawał jej to pytanie wydawał się być taki przerażony… i słodki… niewinny.

                Granger!!! Wrzasnęła sama na siebie w swojej głowie. O czym ty myślisz dziewczyno-pomyślała i zachichotała nagle.

                -Czyżbym cię rozbawił Mionko?- Zapytał zadowolony głaszcząc ją po policzku.

                -Nie…- powiedziała uśmiechając się niewinnie- Muszę wrócić do pracy Draco…- powiedziała i złożyła na jego policzku czuły pocałunek. Zobaczyła jak odkrywa swoje śnieżno białe zęby w uroczym i trochę nieśmiałym uśmiechu.

                -Do zobaczenia-powiedział a ona machając mu wyszła z bufetu i powędrowała do swojego gabinetu.

                Dość szybko znalazła się w departamencie i bez zastanowienia weszła do siebie. Zamarła… Ron siedział na jej fotelu patrząc wściekle na bilecik od róż.

                -Dlaczego wolisz go ode mnie? Pieniądze? Imponuje ci nimi? Dlaczego wolisz jego? Czy nie widzisz ile dla ciebie chce poświęcić skarbie?- Spojrzał na nią spode łba

                -Co ty tu robisz?- Zapytała przestraszona widząc jego złość.

                -Zostaw go… wróć do mnie… Mionko…- wymamrotał.

                Stała w bezruchu. Niewiedziała, co ma zrobić. Nigdy nie widziała go w takim stanie. Nie wiedziała, do czego mógł być zdolny.

                -Nie jestem, z Draco… po drugie to nie twoja sprawa Wesley. Wróć do Lavender. To twoja żona- starała się zachować spokój.

                Nagle poderwał się z miejsca. Wolnym krokiem podszedł do niej przegarniając swoje rude włosy- Wczoraj powiedziałem jej, że to koniec i nie chcę z nią być, bo kocham Ciebie… i tylko ciebie Hermiono…- wyszeptał patrząc jej w oczy.

                Odsunęła się o krok do tyłu, przez co on się zatrzymał.

                -Mionko… błagam cię zacisnął pięść, którą trzymał w dole. Podszedł do niej bliżej. Zrobiła kolejny krok, przez co wpadła na drzwi.

                To koniec… była zgubiona. Nie miała szansy ucieczki. Przysunął się do niej bliżej i oparł dłonie o drzwi patrząc wciąż w jej oczy. Wsunął delikatnie swoją dłoń w jej włosy i zaczął się nimi bawić. Zadrżała delikatnie pod jego dotykiem. Nie był to jednak miły dreszczyk. Chciała uciec… Chciałaby ktoś inny trzymał ją tak w ramionach. I teraz zaczęła sobie zdawać sprawę, że te słowa wołałaby usłyszeć od kogoś innego… Od Draco…

                -Kocham cię wyszeptał- Rozwodzę się, z Lavender. Ty zerwiesz kontakt z Malfoyem i znów będziemy szczęśliwi kochanie…- zamruczał przy jej ustach.

                Po jej policzkach zaczęły spływać łzy. Zaczęła się go brzydzić. Zamknęła oczy byle by tylko na niego nie patrzeć.

                -Odejdź ode mnie… nie chcę cie… Nie kocham już cię. A przynajmniej staram się z ciebie wyleczyć Ron… Między nami nic już nie będzie. Nie było od pięciu lat, kiedy zakończyłeś nasz nieszczęsny związek.

                Otworzyła oczy, ale widząc jego wzrok na sobie szybko go odwróciła i spojrzała na swoje splecione dłonie.

                -Zapomnij o mnie… Tak jak ja powoli zapominam o tobie- powiedziała to a przed sobą miała cudowne niebieskie oczy blondyna…

                - Ćśś… cichutko skarbie…- wyszeptał i przysunął się do niej mocniej kładąc jedną dłoń nisko na jej plecach a drugą podniósł wyżej jej podbródek i złożył delikatny pocałunek na jej ustach…, który powoli przerodził się z czasem w namiętny wręcz brutalny gwałt na jej jedwabnych wargach...